مقدمه
شکاف فناوری که اغلب به عنوان «شکاف دیجیتالی» از آن یاد میشود، میتواند تأثیرات قابلتوجهی بر شمول و گونهگونی در حوزههای مختلف، مانند آموزش، اشتغال و مشارکت اجتماعی داشته باشد. در اصل، شکاف فناوری به دسترسی نابرابر، استفاده یا تأثیر فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) در جامعه اشاره دارد. این نابرابری میتواند بین افراد، خانوارها، مشاغل یا مناطق جغرافیایی در سطوح مختلف اجتماعی-اقتصادی یا سایر دستههای جمعیتی رخ دهد.
در اینجا چند راه وجود دارد که شکاف فناوری بر شمول و تنوع تأثیر می گذارد:
دسترسی به فرصتها
در دنیای مدرن، فناوری نقشی جداییناپذیر در دسترسی به فرصتهای مختلف از جمله آموزش، شغل و توسعه حرفهای ایفا می کند. کسانی که به فناوری دسترسی ندارند میتوانند از این فرصتها کنار گذاشته شوند و توانایی آنها برای مشارکت کامل در جامعه محدود شود و در نتیجه فراگیری کاهش یابد.
ایفای نقش در محل کار
در عصر کار از راه دور، دسترسی به فناوری قابل اعتماد بسیار مهم است. شکاف دیجیتالی میتواند از مشارکت افراد در جوامع به حاشیه راندهشده در نیروی کار یا پیشرفت شغلی خود جلوگیری کند که منجر به فقدان تنوع در برخی صنایع یا نقشهای شغلی میشود.
سواد دیجیتال
حتی زمانی که افراد به فناوری دسترسی دارند، فقدان سواد دیجیتال میتواند توانایی آنها را برای استفاده کامل از این ابزارها محدود کند. این عدم درک میتواند بیشتر افرادی را به حاشیه راند که در حال حاضر محروم هستند و شکاف موجود در گونهگونی و شمول را تشدید می کند.
آموزش
شکاف دیجیتالی بر دسترسی دانش آموزان به منابع آموزشی تأثیر می گذارد، به ویژه در طول همه گیری COVID-19، زمانی که بسیاری از مدارس به یادگیری آنلاین روی آوردند. دانشآموزان بدون دسترسی به فناوری یا با مهارتهای دیجیتال محدود ممکن است عقب بمانند و شکاف پیشرفت تحصیلی را افزایش داده و گونهگونی را در آموزش عالی و نیروی کار آینده محدود کنند.
بازنمایی
رسانههای اجتماعی و دیگر پلتفرمهای دیجیتال به طور فزایندهای به ابزارهای ضروری برای ارتباط و ابراز وجود تبدیل شدهاند. دسترسی محدود به این پلتفرمها میتواند منجر به عدم حضور گروههای خاص شود و مانع پیشرفت گونهگونی و شمول شود.
بازنمایی
رسانههای اجتماعی و دیگر پلتفرمهای دیجیتال به طور فزایندهای به ابزارهای ضروری برای ارتباط و ابراز وجود تبدیل شدهاند. دسترسی محدود به این پلتفرمها میتواند منجر به عدم حضور گروههای خاص شود و مانع پیشرفت گونهگونی و شمول شود.
پرداختن به شکاف فناوری برای ارتقای تنوع و شمول حیاتی است. با تضمین دسترسی عادلانه به فناوری، افراد با پیشینههای مختلف میتوانند فرصتهای برابری برای مشارکت در دیدگاهها و استعدادهای منحصربهفرد خود داشتهباشند و جامعه را به طور کلی غنی کنند.
با این حال موضوع فقط دسترسی به فناوری نیست بلکه باید اطمینان حاصل کرد که افراد مهارتهای لازم برای استفاده مؤثر از این ابزارها را دارند. این امر مستلزم اقدامات متمرکز بر بهبود سواد دیجیتال به ویژه در میان جوامع به حاشیه رانده شدهاست.
بنابراین، دولتها، مؤسسات آموزشی و سازمانها باید برای پر کردن شکاف دیجیتالی با یکدیگر همکاری کنند. این همکاری میتواند شامل اجرای سیاستهایی باشد که دسترسی به فناوری مقرونبهصرفه، سرمایهگذاری در برنامههای سواد دیجیتال و ارتقای اهمیت تنوع و گنجاندن در عصر دیجیتال را افزایش دهد. با انجام این کار، جامعه میتواند اطمینان حاصل کند که مزایای فناوری به طور عادلانه تقسیم میشود و جهانی فراگیرتر و گونهگونتر را ترویج میکند.